Blog
Een bijzondere yogales . . .
Het begint net een beetje te schemeren als om 6 uur de telefoon gaat. Mijn zoon Allard aan de lijn dat "het" nu echt begonnen is. De bevalling van zijn 2de dochter en mijn 3de kleindochter (4de kleinkind) kondigt zich aan en mijn oppashulp is nodig. Ik rijd na enig overwegen, toch in mijn net opgehaalde bus naar de Dragonder. Ik ben getuige van de eerste pijnlijke weéen en hoe goed Silvia die opvangt. Ze is goed voorbereid.
Als de kleindochter Inés wakker wordt gaan we naar de Rembrandtlaan voor het ontbijt en de yogales die op het programma staat. Eén yogales met kleindochter zal toch wel lukken. Haar ouders zien het somber in, deze kleine woelwater zal de les ernstig gaan verstoren.
Ik neem wat speelgoed mee dat geen herrie maakt en heb de kinder yogabal in de buurt. Als ik bij het binnendruppelen van de cursisten in gekruiste zit op de mat plaatsneem, laat ze zich meteen met haar zitvlak in mijn schoot vallen om er het eerste kwartier niet meer uit te komen. Ze vindt het spannend en dat snap ik ook met alle ogen op haar gericht.
Zoals gebruikelijk start de les met een korte meditatie. Ze blijft doodstil zitten en is nog steeds onder de indruk van al die mensen op de matten rondom. Daarna volgen enkele oefeningen op handen en knieën. Ik stel voor naast me te komen zitten bij mijn linkerarm. Meteen nestelt ze zich onder me, tussen mijn handen en knieën. De evenwichtshouding met een gestrekt been en arm worden links en rechts afgewisseld. Onder me zie ik dat ze ook af en toe een arm onder me uitstrekt. Het is hoogst vermakelijk.
Via hurken gaan we naar de staande oefeningen. Het wiegen vinden we fijn. Op één been is een wat grotere uitdaging. Ze hangt als een aapje aan de voorkant. Aan de zijkant bij de zijwaartse buiging die volgt. Ik doe de houdingen dynamisch voor en statisch houd ik het voor gezien, want te zwaar voor mijn rug.
Aan het einde van de les liggen we op de rug en Inés speelt nog steeds zwaan kleef aan. Met de torsie ligt ze heerlijk op mijn buik. Tijdens de ontspanning durft ze wat geluid te maken en begint ze zelfs zachtjes te zingen. Die enge mensen kijken niet meer, dat maakt het minder spannend. Door de ontspanning die er ontstaat vallen haar oogjes soms toe om zodra ze het merkt deze weer open te sperren. Helemaal wakker wordt ze van het geluid van de koshi chime aan het einde van de les. Die wil ze ook wel laten klinken.
De thee wordt door anderen verzorgd. Want ik kan niet opstaan . . . De afwas lukt nog net.
Na de les stuur ik de gemaakte foto's door. Allard laat ze tussen de weëen door aan Silvia zien. Rond 13 uur ontvang ik een telefoontje dat ze geboren is. LEYA (JUNE) op de verjaardag van haar vader. Om 17 uur breng ik Inés naar huis. Het gezin is weer bijeen. Van ❤️te gefeliciteerd.
Deze les zal ik nooit vergeten.
